Al meerdere keren heb ik een melding van Instagram gekregen dat mijn post meer dan 500 of meer dan 1000 keer is bekeken. Raar, want ik kan dat zelf zien. Waarom geeft instagram hier een melding van? Is dit wat ze met bedoelen met een internet dopamine kick? Goh, wil niet als een wappie klinken. Maar wat ik wel weet is dat er achter instagram intelligente mensen zitten. Psychologen die zich commercieel hebben opgeleid en die precies weten hoe ze met kleuren, advertenties mensen kunnen triggeren, maar kennelijk weten ze  ook hoe mensen verslaafd te maken. 

Zo als beloofd zou ik een blog schrijven over het leven onder een communisme regime. Ik heb in Venezuela gewoond. Waar Chavez en daarna Maduro aan de macht zijn gekomen. Beide van een socialistische partij en al snel draaiden ze het om naar communisme. In mijn ogen is socialisme synoniem aan communisme, maar goed dat is enkel mijn mening.

Afgelopen dagen zijn er een aantal dingen in het nieuws geweest waardoor vrouwen hun mond open hebben getrokken. Vooral op internet. Groepen vrouwen die elkaar dan ondersteunen onder een post, maar er wordt verder geen actie ondernomen. Daar blijft het dan bij. 

Al in mijn tiener jaren had ik met mijn vrienden moeite. Zij hielden van adrenaline, festivals en zoveel mogelijk buiten zijn. Ik, zat liever thuis, festivals waren een no go voor mij en adrenaline..tja, daar heb ik nooit het punt van gezien? Vooral dat ik het triest vind als je op zoek bent naar zulke kicks om ook maar een beetje of iets te voelen. Ik begon mij toen af te vragen of sommige mensen niet gewoon afleiding zoeken en dit verwarren met het echte genieten. Want om echt te genieten heb je geen adrenalinekicks, festivals ( vaak gepaard met drugs en alcohol ), en alleen maar buiten te zijn. Genieten komt van binnenin.

Tijdens mijn loopbaan en carrière werd er altijd gevraagd naar mijn talenten. Wat kan ik goed? Het begon al op de basisschool denk ik. Deborah is goed in leren, een paar maanden in groep 3: ze mag een klas overslaan en naar groep 4. 

We leven in een tijd waarin ‘positief blijven’ bijna een vereiste lijkt om geaccepteerd te worden. Maar wat als dat streven naar positiviteit je juist belemmert om jezelf te zijn? En wat als het ervoor zorgt dat de mensen om je heen niet écht bij je passen?

Ongeveer anderhalve maand geleden ben ik weer begonnen met tekenen,  Maar al snel ontdekte ik dat tekenen helemaal niet zo makkelijk is als het lijkt. De keren dat ik Vincent van Gogh en Rembrandt "beledigde" tijdens mijn bezoek aan het Rijksmuseum, nam ik dan ook snel terug. Oké, dit is echt ontzettend moeilijk.

Er is een terugkomend onderwerp in de gesprekken dat ik met vrouwen heb: niet serieus genomen worden in de gezondheidszorg, en dat heel vaak alles als psychisch wordt bestempeld (tussen de oren). Wat vaak wordt vergeten, is dat psychologisch trauma niet alleen een geestelijke wond is, maar ook lichamelijke gevolgen heeft. Steeds meer onderzoeken tonen aan dat trauma en chronische stress een rol spelen bij het ontstaan van lichamelijke ziekten – waaronder auto-immuunziekten. Toch worden klachten van vrouwen nog vaak afgedaan als ‘psychisch’, zonder serieus lichamelijk onderzoek.

Soms vraag ik mij oprecht af of ik nou gewoon negatief ben en dat mijn hersenen zo zijn ingesteld dat ik alleen het negatieve zie en niet het positieve. Zelf hoop ik dat het realisme is. Bij mij overstijgt het negatieve altijd. Bijvoorbeeld: mensen willen een stempel achterlaten op deze wereld, hierdoor gaan ze allerlei dingen doen goed en slecht. (Dat vind ik trouwens een heel ander onderwerp, want wie bepaalt wat goed en slecht is en voor wie?)

De afgelopen dagen heb ik mij beziggehouden met wat mij zingeving geeft. Natuurlijk kan ik niet alleen naar mijzelf kijken, maar naar het hele concept ‘zingeving’.