Zingeving

De afgelopen dagen heb ik mij beziggehouden met wat mij zingeving geeft. Natuurlijk kan ik niet alleen naar mijzelf kijken, maar naar het hele concept ‘zingeving’.

Wat vind ik leuk? Wat kan ik? En zoals de psychologie vaak zegt: we zijn groepsmensen. Dus wie zijn mijn mensen? Waar hoor ik bij?

Meestal bekijk ik dingen van een afstand. Een observeerder. Dus ik hoor er nooit echt helemaal bij. Omdat ik niet participeer, maar observeer en vooral onbewust van alles een onderzoek maak. Ik ben erbij, maar eigenlijk ook weer niet. Ik doe niet mee. Dit is denk ik ook de reden dat ik organiseer, maar zelf nooit meedoe aan dingen die anderen organiseren. Ik wil van een afstand meekijken of meedoen.

Natuurlijk ging ik deze keer weer alles van een afstand bekijken. Wat vinden andere mensen leuk? Waar zijn ze goed in? En waarom vormen mensen groepen, en wat maakt dat ze zich aansluiten bij een groep? Wat geeft anderen zingeving, en wat geeft mij dan zingeving?

Bij de vraag waar ik bij hoor, ben ik gaan observeren in verschillende groepen. Wat beweegt hen? Waar zou ik dan bij kunnen horen, en waar haal ik zingeving uit? Het eerste waar ik bij zingeving aan denk, is geloof. Religie of spiritualiteit. En eerlijk gezegd vind ik heel wat van religie en spiritualiteit. Vooral dat mensen het leven te hard vinden. Het leven zou te hard zijn als ons dingen zouden overkomen, gewoon omdat het ons overkomt. De mensheid verzacht het leven door het een doel te geven. We maken dingen mee omdat dit een doel heeft: om te leren, wijzer te worden. En waarom leren we dan? Omdat het leven niet hier eindigt. Het gaat door nadat ons fysieke lichaam het heeft opgegeven. Maar onze ziel blijft bestaan, en waar we heen gaan verschilt per religie. Volgens de joden, christenen en moslims gaan we óf naar de hemel bij God, óf we gaan naar de hel bij de duivel.

Je hoort waarschijnlijk mijn sarcasme al. Nee, dit is niet mijn ding. Ik geloof dat alles wat we doen of wat ons overkomt een consequentie is van een besluit dat we hebben genomen, of dat voor ons is genomen als kind. Ik geloof niet in een hoger doel. En eerlijk gezegd vind ik dat de mensheid te veel lijdt om maar te zeggen dat het voor een hoger doel is. Ik denk dat het vooral een machtsvertoon is. Hersenspoeling. Om het onmogelijke te accepteren.

Volgens het hindoeïsme reïncarneren we totdat we onze lessen vervuld hebben. Op zich snap ik dit wel, omdat we in ons huidige leven ook in cirkels leven. We herhalen en herhalen onze patronen, totdat we ermee stoppen en iets anders gaan doen. De hindoes nemen het een stuk verder en geloven dus dat we net zoveel kansen krijgen totdat we het ‘goed’ doen.

Ik vind het een mooi concept. Maar helaas ken ik te veel mensen die nooit veranderen, en ik vind eigenlijk dat ze geen volgende kans verdienen. Neem Hitler, pedofielen, verkrachters. Waarom zou je hen nog een tweede kans geven? Zodat ze in een volgend leven de kans krijgen om het niet meer te doen? En daar moet een ander persoon dan slachtoffer van zijn? En ja, velen zeggen dat dit dan degene zijn les is. Ik vind dat wel heel harde lessen. En nergens op slaan.

Nou ja, je weet al welke kant ik op wil gaan. Bovendien hou ik ook best veel van rundvlees, haha. Dat was de doorslag. Nee, ik ga niet stoppen met rund of vlees eten.

Als ik dan om mij heen kijk, dan zie ik dat het voor mij heel moeilijk is om ook verbinding te maken met mensen op mijn eigen ‘level’. Want ondanks dat ik respect heb voor iedereen en hun overtuigingen, zou het fijn zijn als ik een keer iemand tegenkwam die hetzelfde dacht als ik. Soms twijfel ik ook of ik gewoon een einzelgänger ben, of ben ik alleen omdat ik mij nergens bij kan aansluiten en koppig genoeg ben om niet ergens bij te horen om er maar bij te horen. Want anders ben ik alleen.

En eerlijk gezegd: ik red mij prima alleen. Het is juist wanneer ik mij in groepen begeef, dat mijn problemen groter worden, of dat er juist meer problemen ontstaan. Bij mij ontbreekt dan ook het gevoel dat ik ergens bij wil horen. En dat er beweerd wordt dat we kuddedieren zijn — daar ben ik het echt niet mee eens. Emotioneel instabiel zou ik het eerder noemen. Incapabel om alleen te kunnen functioneren. Want het kan gewoon. Maar het ontbreekt mensen vaak aan moed en kracht om zichzelf te confronteren, en ze gaan het dan maar in andere mensen zoeken… in religie of in zingeving.

Tja, en ik? Mij interesseert het geen reet als mijn leven ook echt stopt als ik doodga. Het enige waar ik mij mee bezighoud, is het hier en nu. Het leven in het heden, en daarvan genieten. Of er nou een echt einde of een voortgang is — wat maakt het eigenlijk uit, joh? Waarom houden mensen zich daar überhaupt mee bezig? Zodat je niet wordt geconfronteerd met het heden? Het meest toxische wat je kunt doen is een scenario in je hoofd creëren over een potentiële toekomst, en je daar dan druk om gaan maken. De toekomst is niet zeker. Het enige wat zeker is, is dat je er nu nog bent. Geniet daarvan.

Dus, ik gooi het allemaal naast mij neer. Ik vind het maar onzin. Ik ga in het hier en nu leven. Niet nadenken over een potentieel volgend leven, of mij druk maken of ik in de hemel of hel beland. Ik? Ik denk dat alles zwart wordt als ons lichaam het begeeft, en dat we ophouden met bestaan. En daar heb ik vrede mee. Ik leef voor mijzelf. Niet voor een hoger doel en zeker niet om een god te dienen. En voor nu heb ik het fijner alleen. En toch, toch schrijf ik blogs op het internet. Hou ik van tekenen, schilderen, mijn dwarsfluit gebruiken, wandelen en van lezen. Allemaal activiteiten die ik meestal alleen doe.

Maar mocht je toch denken na dit hele betoog: “Goh, met haar zou ik wel een boek willen lezen en erover praten?”

Meld je dan aan voor de boekenclub die ik organiseer. Meld je aan via de onderstaande link (dikke knipoog).

www.gedachtenenkronkels.nl/boekenclub