Afgelopen dagen zijn er een aantal dingen in het nieuws geweest waardoor vrouwen hun mond open hebben getrokken. Vooral op internet. Groepen vrouwen die elkaar dan ondersteunen onder een post, maar er wordt verder geen actie ondernomen. Daar blijft het dan bij.
Tijd voor actie
Een vriendin en ik wil het hier niet bij laten en hebben besloten een brief te schrijven naar onze gemeente; Assen.
Voorbeeld en motivatie
Ik voeg mijn brief toe als voorbeeld. Echter wil ik jullie verzoeken hetzelfde te doen. Schrijf een brief. Op internet delen heeft heel weinig nut. Er moet echt wat gedaan worden. Veel influencers zitten daar ook alleen maar voor hunzelf en de aandacht die ze er mee vergaren. Op dit moment hekel ik ook vrouwen die nu gedichten schrijven helemaal weg zakken in emoties en niet in actie komen...kom op! Laat het niet bij woorden alleen. Mensen geloven wat ze zien. Niet wat ze horen. Daarom, maak beeldmateriaal van alles. Film alles. Gooi daders aan de schandpaal. We moeten de gemeente en overheden wakker schudden. Genoeg is genoeg! Stuur alles door naar jullie gemeente.
Wil wel benadrukken dat dit geen aanval is naar vluchtelingen. Dit is een oprechte ervaring dat uitgesproken MOET worden. Wil niet bang zijn om uit gemaakt te worden voor racist of dat ik een hekel aan moslims heb en daarom maar mijn mond hou. Spreek het probleem uit waar het ligt en PUNT. Wij verdienen veiligheid.
Mijn brief
Gaarne niet mijn brief kopiëren.
Geachte heer/mevrouw,
Met deze brief wil ik mijn zorgen kenbaar maken over de toenemende onveiligheid die ik – en met mij veel andere vrouwen – ervaar in Assen. Deze onveiligheid beperkt onze bewegingsvrijheid, tast onze levenskwaliteit aan en krijgt naar mijn indruk onvoldoende prioriteit in het gemeentelijk handelen.
Al meerdere jaren voel ik mij als vrouw onveilig in de openbare ruimte. Ik illustreer dit met enkele concrete ervaringen.
Onlangs zat ik bij de Baggelhuizerplas met een boek, afgezonderd van het strand om rustig te lezen. Desondanks werd ik ongeveer iedere tien minuten aangesproken door mannen die om mij heen bleven hangen, hoewel ik duidelijk maakte geen gesprek te willen voeren. Dit waren in vrijwel alle gevallen vluchtelingen. Ook in het Asserbos ervaar ik vergelijkbaar gedrag: wanneer ik daar probeer te picknicken, word ik voortdurend lastiggevallen door mannen, eveneens meestal vluchtelingen. Het gevolg is dat ik mij op zulke plekken niet meer vrij of ontspannen kan bewegen.
Een soortgelijke ervaring deed ik op in de bibliotheek, waar ik regelmatig lees of werk. Tijdens een bijeenkomst – vermoedelijk een taalcafé voor vluchtelingen en statushouders – werd ik herhaaldelijk benaderd door mannen die vroegen of ik mee wilde doen. Sommigen gingen tegenover mij zitten en bleven daar, zelfs nadat ik had aangegeven niet bij het taalcafé te horen en hen had verwezen naar het evenement. Medewerkers of aanwezigen grepen niet in. Ook hier ging het vooral om vluchtelingen die grensoverschrijdend gedrag vertoonden, terwijl ik juist op die plek veiligheid en rust verwacht.
Daarnaast constateer ik overlast in de binnenstad. Op het Koopmansplein bijvoorbeeld verzamelen zich met regelmaat groepen jongeren die harde muziek draaien, drugs gebruiken en vrouwen op een intimiderende manier aanspreken. Alleen zou ik daar niet durven lopen, en veel vrouwen mijden het centrum om dezelfde reden.
Belangrijk is dat dit probleem niet uitsluitend ziet op vluchtelingen. In diverse wijken hangen ’s avonds laat en ’s nachts jongeren die géén vluchtelingen zijn in groepjes op straat. Zij zorgen voor lawaai, gebruiken drugs en laten afval achter, waardoor bewoners – ook ikzelf – zich niet meer veilig voelen om na zonsondergang naar buiten te gaan. Dit roept ook vragen op over opvoeding en ouderlijke verantwoordelijkheid: waar zijn hun ouders? Welke normstelling krijgen deze jongeren mee? Het uitblijven van sturing door ouders, school en gemeente draagt bij aan normalisering van dit gedrag.
Ook het station is een terugkerend zorgpunt. Reizigers worden regelmatig aangesproken en geïntimideerd door verslaafden; bij weigering om geld te geven escaleert de situatie soms. Handhaving is zelden zichtbaar aanwezig, en de politie arriveert vaak pas laat, veelal pas nadat de situatie is geëscaleerd.
Deze ervaringen laten zien dat er sprake is van een structureel probleem. De gemeentelijke reactie lijkt zich echter te vaak te beperken tot het verplaatsen van het probleem of het individualiseren van het probleem. Daarmee wordt de verantwoordelijkheid bij vrouwen neergelegd. Ik heb zelf Krav Maga beoefend en ben fysiek in staat mij te verweren, maar dat is niet de kern van de kwestie. Het probleem ligt bij mannen, jongeren en verslaafden én bij het ontbreken van toezicht, handhaving en duidelijke normstelling.
Daarom mijn vragen aan u:
- Waarom wordt er niet steviger ingezet op zichtbare en structurele handhaving in parken, de binnenstad, bibliotheken, wijken en op het station?
- Waarom ligt de nadruk op hoe vrouwen met dit gedrag moeten omgaan, in plaats van op preventie en optreden richting de daders?
- Welke inzet pleegt de gemeente op opvoeding en ouderlijke verantwoordelijkheid (samenwerking met ouders, scholen, jongerenwerk), zodat norm overschrijdend gedrag niet wordt genormaliseerd?
- Hoe wordt geborgd dat meldingen van intimidatie en overlast snel en adequaat worden opgepakt?
- Wat wordt er gedaan om statushouders Nederlandse normen en waarden bij te brengen?
Graag zie ik aanpakmethodes tegemoet gepaard met een onderzoek over de effectiviteit van deze aanpak of een onderzoek met de gevolgen van het gebrek aan aanpak.
Ik ben het zat dat vrouwen telkens gedwongen worden zich aan te passen aan een onveilige omgeving. De verantwoordelijkheid ligt primair bij de daders en bij de overheid die dit gedrag moet tegengaan. Zolang de gemeente dit niet erkent en geen effectieve maatregelen treft, neemt de onveiligheid verder toe.
Ik wil mij weer vrij en veilig door Assen kunnen bewegen, zonder angst om lastiggevallen, geïntimideerd of bedreigd te worden. Wat gaat de gemeente concreet doen om dit te realiseren? Hoeveel incidenten moeten er nog plaatsvinden voordat dit onderwerp de prioriteit krijgt die het verdient?
Ik verwacht geen excuusbrief of woorden van begrip; daarmee wordt de situatie niet veiliger. Wat ik verwacht, is dat de gemeente concrete maatregelen treft en stopt met het afschuiven van verantwoordelijkheid.
Hoogachtend,
Deborah
Reactie plaatsen
Reacties