Soms vraag ik mij oprecht af of ik nou gewoon negatief ben en dat mijn hersenen zo zijn ingesteld dat ik alleen het negatieve zie en niet het positieve. Zelf hoop ik dat het realisme is. Bij mij overstijgt het negatieve altijd. Bijvoorbeeld: mensen willen een stempel achterlaten op deze wereld, hierdoor gaan ze allerlei dingen doen goed en slecht. (Dat vind ik trouwens een heel ander onderwerp, want wie bepaalt wat goed en slecht is en voor wie?)
Wat zie ik? Mensen die zichzelf zo belangrijk vinden of het niet kunnen verdragen dat ze helemaal niet belangrijk zijn, maar net zoals iedereen. En daarom allerlei pogingen doen om gezien te worden, en vooral niet vergeten te worden. Ja, sommige mensen gaan hierdoor liefdadigheidswerk doen. Ook hier ligt het maar net aan wat je overtuiging is en wat jouw concept voor liefdadigheid is. En dit dan breeduit op social media posten, van: wat ben ik toch een übermensch.
Het klinkt allemaal zo mooi, maar eigenlijk doet niemand echt wat voor een ander zonder er iets voor terug te krijgen. Er zit altijd iets achter. Weet je wie je ook heel vaak terugvindt in liefdadigheidswerk? Psychopaten, narcisten, pedofielen etc. Dat is natuurlijk het ene extreme. Niet iedereen die liefdadigheidswerk doet, heeft een persoonlijkheidsstoornis. Maar ben ik dan echt de enige die verder kijkt? Neem nou al die "bedrijven" die gratis mensen in dienst hebben onder de mom van 'mensen helpen die een afstand hebben van de arbeidsmarkt'. Superleuk concept. Maar ik twijfel altijd of zo'n bedrijf ook daadwerkelijk oprecht is in zijn "liefdadigheid". Het zijn toch ook gewoon goedkope arbeidskrachten waar ze ook nog eens subsidie voor krijgen? Ik geloof best wel dat mensen er wat aan hebben, maar uit de praktijk blijkt dat mensen vaak niet worden aangenomen, en dat zo'n bedrijf dan steeds nieuwe mensen aanneemt met een arbeidsbeperking. En ondertussen dikke winst maken, hè.
Daarom gaat mijn voorkeur ook altijd naar een bedrijf dat oprecht is en niet een nepconcept heeft. Wil je winst maken? Kan je nog geen arbeiders betalen? Vraag om vrijwilligers. En anders moet je je gewoon afvragen of je bedrijf wel rendabel is. Want als je bedrijf draait op gratis krachten of krachten waar je subsidie voor krijgt, dan heb je gewoon een heel slecht bedrijf. En ja, ik snap dat mensen ergens moeten beginnen en dat zo'n bedrijf dan een kans en opening biedt.
Of al die zogenaamde ervaringsdeskundigen die nu coaches zijn. Niemand beseft dat dit soort mensen juist nog steeds diep in hun trauma leven. Anders ga je zulke dingen niet doen. Hun echte reden is hun eigen heling of het vermijden ervan. Een extreme vorm van erkenning zoeken.
Ik ben het zat dat mensen altijd alles maar liefkozen. Laten we gewoon even realistisch zijn. De mensheid is helemaal niet aardig, lief en verbonden met elkaar. De mensheid is egoïstisch en leeft in de illusie dat we allemaal geweldig en goed zijn. Kijk maar tijdens corona. In het begin, en dat duurde heel kort, waren mensen bereid om veel voor een ander te doen. Totdat ze ook echt dingen moesten inleveren. Mensen gingen dan allerlei overtuigingen aanhangen, en het enige wat ze gemeen hadden: Ik steun wat mijzelf het beste uitkomt. Dus de feestganger of mensen waar hun geld afhankelijk was van de horeca, festivals etc. gingen automatisch anti-vaccin, anti-coronamaatregelen en anti-overheid zijn en sommigen gingen zelfs zo ver dat het een nieuwe wereldorde is. Bijna niemand is oprecht en bijna niemand is ook echt objectief.
Wat ik eigenlijk probeer te zeggen, is dat alles nep is. Zelfs diegene die zo lief lijkt en zoveel voor zijn medemens doet. Mensen, mensen. Ik kots er van. In oorlogen bleek dat je beste vriend of je buurman opeens je vijand werd door zijn overtuigingen/wat komt mij beter uit/overleven. Ik heb zelf in Venezuela meegemaakt dat bij voedselgebrek de mensheid beesten worden. Niks eerlijk delen of cumbaja bij een haardvuur. Het waren gevechten, mensen die elkaar duwden, vertrapten. Ja, alles is een illusie totdat de realiteit komt. Ze zeggen wel eens dat je je vrienden leert kennen in slechte tijden. Hetzelfde geldt voor de mensheid.
Dus, de volgende keer dat je iets doet voor een ander, vraag je dan af waarom je het eigenlijk doet? Ben je echt empathisch of zit er heel wat anders achter? Trauma, gezien worden, egoïsme? Of beter gezegd: wat ben je aan het maskeren?
Na mijn vorige blog zingeving
kreeg ik commentaar dat ik veel uit boeken had en leek het wel alsof ik het had overgeschreven uit zelfhulpboeken. Nou, ik lees nooit zelfhulpboeken. Ik vind een leven te uniek dat je je moet laten inspireren door een ander. En ik ben sowieso niet onder de indruk van mijn medemens. Ik ben een observeerder, een onderzoeker. Wat ik altijd doe voordat ik publiceer is kijken of wat ik zeg, wetenschappelijk bewezen is. Ik schrijf hier echt mijn gedachten en kronkels. Gewoon mijn eigen belevenis. Dat dit overeenkomt met andere boeken of wetenschappers. Zegt eerder iets over mijn niveau, dan dat het wat zegt over kopieer gedrag. Bovendien ben ik nog maar kort op aarde, en denk ik dat ik het recht heb om alles te ontdekken voor mijzelf. Ondanks dat er al voorgangers zijn geweest....wat maakt dat uit? Dit is mijn leven. Ik leef mijn leven.
Hierbij 2 bronnen uit 'psychology today' en een onderzoek van 'stanford' die mijn theorie bevestigen. Zelf heb ik het niet gelezen. Ik wil niet overkomen als een schizofreen met waanideeën daarom wil ik eerst kijken of het overeenkomsten heeft. En ik ben mij bewust dat ik niet de eerste ben. Maar ik ben andersom. Ik bedenk dingen zelf, en ga dan pas kijken wat daar bij past. Ik ben moeilijk te inspireren.
https://plato.stanford.edu/entries/altruism/#PsyEgoVerAltrThe
Nee ik zeg waarschijnlijk niks nieuws. Maar ik schrijf hier vooral wat ik denk in het dagelijkse leven, ik probeer niemand te overtuigen of te helpen. Ik kopieer of plak niks uit boeken en of chatgpt. Ik wil graag authentiek blijven.
Reactie plaatsen
Reacties