Wat tekenen mij geleerd heeft

Ongeveer anderhalve maand geleden ben ik weer begonnen met tekenen,  Maar al snel ontdekte ik dat tekenen helemaal niet zo makkelijk is als het lijkt. De keren dat ik Vincent van Gogh en Rembrandt "beledigde" tijdens mijn bezoek aan het Rijksmuseum, nam ik dan ook snel terug. Oké, dit is echt ontzettend moeilijk.

De realiteit

Van Gogh tekent absoluut niet als een kind (al lijkt het daar misschien een beetje op); de techniek die hij gebruikt is juist enorm complex. Rembrandt had zijn eigen stijl, waardoor veel gezichten op elkaar lijken, maar inmiddels begrijp ik: een gezicht tekenen is verdraaid lastig.

Vroeger

Als kind tekende ik ook, maar mijn moeder overschaduwde me onbedoeld. Ze was ontzettend goed in tekenen en wilde me helpen met een tekening die ik voor mijn juf maakte. In plaats van het me te leren, nam ze het over. Het verschil was pijnlijk zichtbaar. Ik concludeerde al snel: ik kan niet tekenen.
Stel je een kabouter voor, getekend door een zesjarig kind... en dan diezelfde kabouter getekend door een volwassen vrouw met uitzonderlijk tekentalent. Een wereld van verschil. Uiteindelijk had mijn moeder de hele tekening gemaakt, en ik slechts één kabouter. Die er naar mijn idee niet uitzag.

Sindsdien heb ik nooit meer getekend.

Het heden

Terug naar nu: als ik tegenwoordig teken en iets lukt niet, komt er een diepe frustratie en verdriet naar boven. Onbewust bevestigt dat weer het oude idee: ik kan dit niet. Ik heb zelfs gehuild. Maar ik ben niet meer dat meisje van zes.
Ik geef niet op. Ook al is het lelijk, ook al schreeuwt de perfectionist in mij dat het niet goed genoeg is, ik weiger te stoppen. Tekenen vraagt geduld. En dat heb ik niet van nature; ik wil alles in één keer goed doen. Ik vergelijk mezelf met mensen die al twintig jaar ervaring hebben.

Ik moet loslaten, opnieuw beginnen, of iets op een later moment afmaken. Bloed, zweet en tranen, dacht ik vanochtend. Dat is de prijs als ik hier echt goed in wil worden.

Realisatie

En toen kwam het besef: omdat alles me vroeger zo makkelijk afging, ben ik lui geworden. Ik daagde mezelf niet meer uit. Ik had kritiek op anderen die dat wél deden. Maar tekenen leert me niet alleen technieken, het leert me ook iets over mezelf.

Ondanks dat ik nog niet écht kan tekenen, zie ik hoe ik als volwassene met dingen omga. En weet je? Ik ben trots op mezelf. Trots dat ik niet opgeef. Dat ik manieren zoek om door te gaan, of het nu is door iets los te laten, alles uit te gummen of een nieuwe poging te wagen.
Ik ga door, ondanks de pijn. Ondanks de tranen. En dat werkt helend. Ik ben niet meer dat meisje van 6. Ik ben gegroeid.

Tekenen kan ik nog niet. En op mijn tekenkunsten ben ik nog niet perse trots.
Maar omgaan met het proces, dat kan ik wél. En daar ben ik wel trots op.
Ooit teken ik zoals ik het voor me zie.
Nu nog niet. En dat is helemaal oké.

Vrouwen community

Wist je dat ik weer begonnen ben met tekenen door in contact te komen met andere vrouwen? 

Meld je daarom aan voor de community op de website. Samen gaan we tekenen of andere creatieve activiteiten, maar we hebben ook boekenclubs. Meld je aan via onderstaande link. Wil je niet aan bestaande activiteiten mee doen? Maar zie je een community wel zitten? Dan mag je je alsnog aanmelden. Niks is verplicht, en als je dan een keer iets tegenkomt wat je wel leuk vind, dan kan je dit gewoon aangeven. Of je kan zelf iets organiseren.

https://www.gedachtenenkronkels.nl/vrouwen-community