Nu moet ik het gaan doen

In mijn boek wil ik het hebben over hoe we geboren worden met onze eigenschappen die wij dan doormiddel van ervaringen en onze omgeving ontwikkelen. We hebben niet elke eigenschap nodig, en we maken enkel gebruik van een eigenschap als wij die nodig hebben. Onze grote doel is: overleven. Niet alleen onze eigenschappen spelen een rol. Ook onze intellectuele vermogen. En tevens ligt het er maar net aan waar en door wie wij op de wereld zijn gebracht. Het is zo complex, dat ik eigenlijk even 3 stappen lager ben gaan zingen. Ik zeg niet dat het voor mij makkelijk is. Maar wat ik wel weet is dat het leven helemaal niet zo makkelijk is als we denken. In veel dingen hebben we geen vrije wil. Er overkomen ons dingen, en vooral als dit in onze jeugd gebeurt, dan worden onze hersenen zo geprogrammeerd, dat het heel moeilijk is om een ander besef te krijgen. Waar ik altijd dacht dat je een vrije wil had. Geldt niet voor iedereen. En waarschijnlijk ben ik zelf ook slachtoffer van het niet hebben van vrije wil. Door onze ervaringen in onze kindertijd en jeugd, zijn we al zo geprogrammeerd dat we soms helemaal niet meer het besef hebben dat ons gedrag voortkomt uit gebeurtenissen en de overtuigingen die we daarmee gecreëerd hebben. Onze eigenschappen en intellectuele vermogen speelt hier de grootste rol in. Dit is onze kern. En we programmeren onszelf zodat deze kern kan overleven. 

Voor mij is het besef dat vrije wil eigenlijk wel en ook weer niet bestaat erg moeilijk. Het besef dat ik dacht dat ik alles onder controle had bleek niet waar te zijn. Ik ben ook al geprogrammeerd als kind. Dat is al gebeurt. Dat is moeilijk terug te draaien. Als tiener had ik de overtuiging dat je zelf bepaald wat je met een gebeurtenis doet. En ook dat een mens zelf dingen in stand houdt. Ik dacht dat je wel een vrije wil had. Maar de belangrijkste fase van een mens zijn de eerste 2 levensjaren, en daar hebben wij nog helemaal geen vrij wil. Daar zijn we nog helemaal afhankelijk van onze omgeving. Dit maakt mij ontzettend verdrietig. Ik kan mij niet meer herinneren wat er in mijn eerste 2 jaar gebeurt is, maar mijn hersenen hebben toen al wel geprogrammeerd, zonder dat ik daar enige grip over heb kunnen hebben. Het is triest dat je soms dan pas als volwassene erachter komt dat bepaalde dingen helemaal niet werken of helemaal niet zo zijn. Dat overtuigingen niet ( meer ) kloppen. En dan heb je ook nog mensen die voor altijd hetzelfde zullen blijven doen. Omdat ze het vermogen niet hebben om deze inzichten te vergaren. Of mensen die er voor weglopen. Het leven is eigenlijk gewoon een cirkel. Je blijft altijd hetzelfde doen, totdat je er gewoon mee stopt. 

Ik was zo bezig met wie ik "echt" was. Ik wilde mijn hele verleden vergeten en terug gaan naar mijn kern. Maar soms focus ik zo op het negatieve dat ik vergeet dat er vanuit alles ook positieve gebeurtenissen zijn geweest. Ik vind dat er iets zo erg mis is met mij, of misschien met wat mij is overkomen, dat ik alles weg wil gooien. Alles, ook mijzelf. Kennelijk is het alles of niets. Ik vind het moeilijk om positief te zijn. Om goede dingen te zien. Ik ben zo getrained om alert te zijn op het negatieve en alle gevaren te herkennen, dat ik het positieve niet zie, niet accepteer en niet eens meeneem. Alsof mijn hersenen omgekeerd zijn geprogrammeerd. Alles wat negatief is neem ik aan, en wat positief is, neem ik niet aan. Daarom heb ik besloten om wat positiever te zijn. Om ook te kijken naar wat ik wel goed doe. En waarschijnlijk ook bij anderen. Dat doet mij nog het meeste pijn. Ik denk dat ik ook blind ben geweest voor het goede wat mensen doen. En een onvermogen heb gehad om het te erkennen. Dat er wel goede mensen bestaan. Dat de wereld niet alleen slecht is. Waarschijnlijk heb ik in het verleden juist mensen die het goed met mij voor hadden op afstand gaan houden. En iedereen die negatief is geweest, dit helemaal heb uitvergroot en gebruikt heb als bevestiging. Om mijzelf gelijk te geven. En ook om de bevestiging te krijgen dat ik niks waard ben. Mijn hersenen werken andersom. Dus vanaf nu ga ik eerst proberen om mijzelf te vergeven. Want kennelijk had ik ook geen vrije wil in bepaalde dingen. Ik heb ook maar gedaan wat ik in mijn macht heb. Ik kan mijzelf echt opvreten en zulke schuldgevoelens. Het gevoel dat alles mijn schuld is en dat ik niet goed genoeg ben. Maar ik heb gedaan wat is wist en wat ik geleerd heb. Ik wist niet beter. Ik ben nu volwassen, en heb nu wel een vrije wil. Een tijdje terug zei ik tegen een vriendin dat ze bepaalde personen en situaties relevant houdt in haar leven. Dat ze het zelf doet. Niet wetende dat het niet uit vrije wil is. En vooral, dat ik het zelf ook doe. Hoe lang blijf ik nog in deze negatieve mindset leven? En hoe lang ga ik er nog voor zorgen dat ik alleen maar mensen om mij heen creëer die dit ook gaan bevestigen. Dat alles mijn schuld is en dat ik niks waard ben. Hoe lang ga ik hier nog mee door? De enige die dit kan stoppen ben ik zelf. Net zoals ik toen tegen die vriendin zei: Waarom hoe je het nog steeds relevant in je leven?

Waarom doe ik dit eigenlijk? Is dit nou wat ze bedoelen dat we geen vrije wil hebben? Dit is mij overkomen, en inplaats van zelfliefde, liefde, waardering en niet overal de schuld van krijgen. Is bij mij alles omgekeerd geprogrammeerd.