Weer zo een met een burn out

Op een grauwe zaterdag lig ik te malen in bed ik probeer rust te vinden, maar het lukt mij niet. Afgelopen dinsdag ben ik gaan wandelen en heb ik helaas een zonnesteek opgelopen. Jemig wat ben ik hier ziek van geweest. De volgende dag belde de huisarts ( na aanleiding van het bezoek van de ambulance en de melding die ze naar mijn huisarts hebben gestuurd ) met het verzoek of ik de volgende dag langs kon komen voor een bloedonderzoek tevens een consult met hem. 

Wat ben ik toen even weer de feiten gedrukt. Deborah, zei hij, je bent nog maar recent uit een burn-out en dan is het geen goed idee om volop in de zon te gaan wandelen. Je cortisol is waarschijnlijk nog hoog en die kan dan niet jouw lichaamstemperatuur reguleren. Godverdomme, dacht ik. Ik begin net weer dat ik energie krijg van dingen in plaats van dat alles mij energie kost. Dit was dan toch te voorbarig. De hele week heb ik weer hartkloppingen en weet dan niet of dit nog van de zonnesteek komt, of mijn lichaam en de burn-out die aangeeft hoeveel ik nu moest rusten. Mijn huisarts heeft ook gezegd dat ik de rest van de week niet mag werken of intensieve activiteiten mag doen. Veel rusten. 

Natuurlijk liep ik de tweede dag na de zonnesteek weer in het centrum boodschappen te doen, direct nadat ik de huisarts bezocht had. Deze keer met de bus en niet lopend. Ik wandel veel en verplicht mij dat zelf ook. Voorheen waarschijnlijk te veel. Een combinatie van alles is ook mijn ding. Boodschappen doen, en dit gelijk ook mijn lichaamsbeweging van maken, gelijk 10 vliegen in 1 klap, zeg maar. Ik vind het moeilijk om maar 1 ding tegelijk te doen. Ik wil het beste uit elke situatie halen. En dat zo efficiënt mogelijk. Mijn leven voor de burn-out had veel verplichtingen. Van mijn werk, mijn omgeving en ik ben zelf ook heel erg streng. Bij mijn vorige werkgever had ik een voorbeeldfunctie. Om daar aangenomen te worden moet je eerst een heel traject doorstaan of je psychologisch en geestelijk capabel genoeg bent om het werk aan te kunnen. Het was het type werk waar je dagelijks geconfronteerd zou worden met hele erge en ernstige zaken van kindermisbruik, verwaarlozing, mensenhandel en trauma. Ik, de halve robot die niet beter weet dan gewoon doorgaan, slaagde met vlag en wimpel, en werd ook gelijk aangenomen. Vooral toen ze zagen dat ik na de intensieve trainingsdagen gewoon naar buiten ging om wat te drinken, naar een speelhal, met vrienden af sprak ( de training was in Amsterdam en niet waar ik woon ) en de volgende dag fris en fruitig weer als 1 van de eerste aanwezig was. Waar mijn collega's aangaven dat ze de hele avond nog hadden lopen malen, vertelde ik dat ik allerlei activiteiten had gedaan. Ondanks dat ik het wel herkende. Ook ik lag op bed na te denken over die dag, en vooral dat ik dan de volgende dag ook nog een presentatie erover moest geven, voor een groep dat ik eigenlijk niet eens ken. Ja, daar heb ik zeker mee gezeten. En ik heb zelfs getwijfeld om helemaal niet meer te gaan. Dat liet ik achterwege. 

In mijn persoonlijke leven was ik een vriendin dat naar iedereen luisterde. De hele dag door. Zelfs als ik moe was of allang wilde stoppen met een gesprek. Soms at ik maar aan de telefoon, want ik kon blijkbaar geen manier vinden om te zeggen dat ik gewoon even wilde eten. Ik vond dit dan zielig. Over mijn eigen leven, hetzelfde als op mijn werk. Dat stukje waar ik dan twijfelde of het dan ook moeilijk had. Dat liet ik voor iedereen achterwege. Wat er dus op neer kwam, dat ik met niemand sprak, maar iedereen wel met mij. Ze zagen dan alleen die sterke kant. En het leek dan alsof ik nergens over twijfel of geen angsten heb.

Daarnaast, stelde ik ook nog hele hoge eisen qua gezondheid. Ik wist toen nog niet dat ik een auto-immuunziekte had, en omdat ik dus constant ziek was, moest ik van mijzelf elke dag minimaal 250 gram groente eten. 2 liter water drinken. Genoeg beweging activiteiten en zoveel mogelijk plekken vermijden waar virussen heersten. Want ik was altijd gelijk 3 maanden ziek. En daarnaast nog mijn lichamelijke verzorging. Want ik moest er altijd tip top uit zien van mijzelf.

Nu ben ik even stil en kijk ik naar het scherm. tja...waarom schrijf ik dit eigenlijk? En ik wil bijna op backspace tikken en alles verwijderen. Waar gaat dit heen?

Nou naar dit:

Even weer terug naar de zonnesteek. Ik ben nog maar net herstellende van een burn-out. Ik kan duidelijk nog niet alles. En misschien kan ik dat ook wel nooit meer. De afgelopen periode heb ik moeten leren praten over mijn gevoelens. Ik heb moeten leren om mijn grenzen aan te geven. En dat uren naar mensen luisteren, doe ik alleen nog als er ook naar mij geluisterd wordt. Als ik ook mijn ei kwijt kan. Er is een hele switch geweest van vrienden. Mijn oude vrienden spreek ik amper nog. Daarvoor terug heb ik nu nieuwe vriendschappen die ik aan het opbouwen ben. Vriendschappen die mij ook wat te bieden hebben. Ik heb geleerd om ook mijn zwakke kanten te laten zien ( ik heb dit nooit echt bewust gedaan ). Het is niet zwak, het is menselijk. En door het bespreekbaar te maken, loop ik niet elke keer vast. 

Dit opschrijven helpt. De boekenclub helpt. De afgelopen periode heb ik zo moeten opletten waar ik moe van werd. En wat daar de prijs van is. Want niemand wilt een burn-out. Niemand wilt opeens niks meer kunnen. Niemand wilt opeens alleen nog maar op bed kunnen liggen en dat zelfs je tanden poetsen of je jezelf verzorgen al teveel is. Ik weet nu wat de prijs is als ik weer over mijn grenzen heen ga. Het is niet dat ik daar nooit meer heen wil. Het is een kwestie van overleven. Als ik dat weer ga doen, dan houdt mijn lichaam er gewoon mee op. En dan kan ik weer niks. Ik wil het gevoel wat ik nu heb ook nooit meer kwijt. Voor het eerst in mijn leven geniet ik van dingen en is het niet meer dat ik alles moet. Ik ben liever voor mijzelf. Ik baalde altijd zo erg als ik een keer niet gezond had gegeten of niet gewandeld. Nu, vind ik het nog steeds rot, maar ik ga er wat milder mee om. Laat ik het zo zeggen: Voorheen zou ik helemaal teleurgesteld in mijzelf zijn geweest omdat ik een zonnesteek heb opgelopen en daardoor te beroerd was om niet te kunnen eten en nu allemaal vitamines had gemist. En dan zou ik mij daar op focussen. Niet op het feit dat er iets is gebeurt waar ik niet om heb gevraagd. Nu, praat ik anders met mijzelf. Het is wat het is. Dit was gewoon heel erg rot. Maar ik kijk niet naar wat ik nu allemaal niet heb kunnen doen en ga dat dan niet alsnog proberen te doen of mijzelf helemaal naar beneden halen. Nee, ik luister naar wat mijn lichaam nu wil. En dat is rust en gisteren een hele zak snoep ipv gezond eten. Ik mag nu wel even gewoon lief voor mijzelf zijn. En niet weer gelijk door gaan. Ook al was de verleiding heel erg groot. Ik ben nog steeds ontzettend moe. En na deze blog, ga ik ook een serie zoeken en weer wat lekker eten. Ja, ik eet ook wel gezond, maar dat zou ik voorheen niet hebben gedaan omdat ik zo ziek ben geweest. En dit maakt mij trots. Ik ben een keer niet gewoon doorgegaan. Ik heb er bewust voor gekozen om het niet te doen, en voel mij hier ook niet meer schuldig over. Het komt wel. 

Hoe zoiets je even weer terug brengt naar de feiten. Een hele goede les om niet weer terug te vallen in oude patronen. Het blijft moeilijk. Maar ik weet ook dat ik heel erg sterk ben, ik vocht alleen verkeerd. Nu vecht ik op de juiste manier. De manier waar ik ook echt wat aan heb...op lange termijn.