Wie bepaald nou eigenlijk wat jij wil?

De hemel en aarde. Zodra we geboren worden worden we geconfronteerd met wat goed is en wat slecht is. Onze familie bepaald voor ons in wat voor (geloofs)overtuigingen we worden geboren, en daar is meestal de maat al mee gezet. De maatschappij en de ervaringen van onze voorouders spelen hier de grootste rol in.

Maar wie bepaald eigenlijk wat goed en wat slecht is? En waarom wordt dit eigenlijk al voor ons ingevuld? Zonder dat we hier zelf nog over hoeven na te denken?

Nu snap ik dat er decennia geleden er al mensen zijn geweest die hier over hebben nagedacht. religie, geloofsovertuigingen en macht spelen hier een rol. Ook samenlevingen spelen hier een rol in. Hoe kan je een maatschappij laten functioneren? 

Persoonlijk heb ik hier altijd een probleem mee gehad. Er is namelijk ook een gezegde: er leiden meer wegen naar Rome. En wat voor het ene werkt, hoeft voor een ander niet te werken. Dus ik denk dat wat goed of slecht is voor iemand heel persoonlijk is. Om maar een voorbeeld te noemen: Ik heb coeliakie, voor mij zijn gluten heel erg slecht. Maar voor de meerderheid van de wereld, zijn gluten gewoon goed. 

Op persoonlijk niveau denk ik dat er teveel voor ons ingevuld wordt. We worden gebombardeerd met religieuze normen en waarden en wat goed is voor ons om naar te streven en we worden zelfs bedreigd met naar de hel gaan als je dit niet doet. 

En dan nog de persoonlijke overtuigingen waar we tegenwoordig platgegooid mee worden op het internet al die Goeroes en spirituele "leiders" genaamd coaches.

Op maatschappelijk niveau wordt voor ons bepaald wat goed is door ons een leven te laten leiden waarin je perse een carrière moet laten kiezen, werken, een huis kopen, trouwen en kinderen. Dan hoor je erbij dan doe je het "goed".

Ik dacht altijd dat ik de robot was zonder gevoel of dat er bepaalde gevoelens bij mij ontbraken. Mensen vragen mij vaak om advies omdat ik dingen heel logisch en praktisch benader. Er is ooit een tijd geweest waarin ik dacht dat ik autistisch was of zelfs psychopathisch omdat ik bepaalde gevoelens gewoon echt niet heb.

Maar wat als iedereen om mij heen gewoon een robot is en maar gewoon doet wat er van hun verlangd wordt? Wat als juist zij degene zijn die geen gevoel meer hebben en niet meer in contact staan met hun zelf? Wat als zij degene zijn die zich nooit dingen afvragen zoals ik dat doe? Wat als zij degenen zijn die een gebrek hebben aan kritisch nadenken?

Dit is geen aanval op de mensen die de genoemde dingen wel leuk vinden. Ik begrijp echt dat er mensen zijn die dit wel echt willen. Maar toch merk ik dat mensen van middelbare leeftijd achteraf spijt hebben van hun keuzes.  Ben er ook van overtuigd dat het leven en jezelf vinden gewoon een natuurlijk proces is. 

Maar zijn wij eigenlijk wel gemaakt om zoveel tegelijk te doen? Waarom is ons leven zo gecompliceerd geworden? De mensheid heeft in principe alleen voeding en water nodig om te overleven. We hebben alleen de natuur nodig. De rest is gewoon een machtsvertoon geweest en ons laten denken dat wij bepaalde dingen nodig hebben om te overleven. Ons afhankelijk maken.  Ik snap dat er tegenwoordig toegang is tot ziekenhuizen en dat ons leven nu langer kan duren. We worden behandeld tegen ziekten. Maar is dit eigenlijk wel de bedoeling? Is dit wel goed voor de wereld? Er is een overbevolking. Water en voedsel wordt steeds schaarser. Heel lullig, vooral omdat ik zelf een chronisch ziek patiënt ben. Maar was de natuurlijke selectie niet gewoon beter? Deze wereld is helemaal niet bedoelt om te leven zoals wij er nu mee aan het leven zijn. En ik ben echt geen linkse klimaat activist, en dat zal ik ook nooit worden. Dat gaat alleen de rijken van de aarde helpen, niet ons de gewone werkende burger. Van mij kunnen ze de tering krijgen, want zij zijn ook degene die dit model bedacht hebben om alle macht en geld te krijgen en alle voorzieningen van de wereld te uitbuiten. Zij hebben dit gedaan. Wat ik probeer te zeggen, het gaat niet om onze overconsumptie alleen. Het gaat om de de overtuigingen waarin wij leven. Overtuigingen die ons nota bene zijn opgedrongen door machtshebbers, want die konden meer macht en rijkdom krijgen. Maar ons lichaam, onze wereld is hier helemaal niet voor gemaakt. 

En jij? Doe jij gewoon wat er van je gevraagd of verwacht wordt of ga je gewoon mee met de flow?

Mijn advies: Luister naar niemand. Laat niemand jou vertellen wat wel en niet goed is. Dat weet alleen jij. Luister naar jouw gevoel.

Soms wordt schuldgevoel ons gewoon aangepraat, terwijl we niet eens schuldig zijn.

We leven in een wereld waarin authentiek zijn een schuldgevoel omhoog brengt. 

Alleen de moedigen overleven deze wereld, maar tegelijkertijd ook niet. 

Is dood gaan wel echt dood gaan als je al dood bent van binnen en je leeft op  religieuze overtuigingen, overtuigingen van anderen en van de samenleving? Leef je dan überhaupt wel? Of ben je dan al gewoon dood voordat je echt dood gaat? 

Wat stelt je leven eigenlijk voor als je enkel doet wat er van je verwacht wordt ? Leef je dan wel echt?