Terug van weggeweest.

De afgelopen dagen en ik denk eigenlijk maanden ben ik onbewust een proces begonnen waar ik mij nu pas bewust van word.

Als kind zat ik altijd thuis in mijn slaapkamer te schrijven, lezen of bezig met school. Organiseren van activiteiten voor de hele buurt was mijn ding. Amper 8 was toen ik buurtactiviteiten organiseerde. Tevens had ik allerlei clubjes. De barbieclub toen ik 6 was bij mijn oma thuis. Zaten we daar aan tafel te bespreken over de barbies de wie hadden. Wat moet mijn oma dat geweldig hebben gevonden haha. Op school had ik de vredesstichter club. Kinderen die ruzie met elkaar hadden konden dan bij terecht, het conflict bespreken en het oplossen. Mijn juf vond het geweldig en zei dat ik haar werk uit handen nam ( of dit echt zo was weet ik niet ). Ik speelde blokfluit en dwarsfluit. Na een paar weken in groep 3 te hebben gezeten, mocht ik naar groep 4, want anders zou het te langzaam gaan voor mij.

Totdat alles veranderde.....

mijn familie vroeg zich af wat er met mij gebeurt was...

ik was van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan...

Van dat ene meisje die allemaal activiteiten had...bizar veel talenten, slim en sociaal...

veranderde ik in een persoon die alleen nog maar op haar slaapkamer zat...

Opeens stond ik stil...

ik deed niks meer....

Af en toe schreef ik nog wat....gedichten

maar die gingen vooral over hoe verschrikkelijk ik het vond om weer wakker te worden... elke dag...

Ik wilde niet meer wakker worden...

In mijn dromen vond ik het fijner...

in mijn droomwereld had ik de controle...

In mijn droomwereld creëerde ik scenario's waarin ik gezien werd...

Daardoor kon ik vergeten dat in de echte wereld niemand mij zag...

Gebrek aan verbinding...

Verkeerde mensen om mij heen...

Trauma...

Onderschat...

Veroordeeld....

Verdriet. ...

Gelopen waar ik niet hoorde lopen...

Zijn waar ik niet hoorde te zijn...

Vriendschappen en relaties die kapot gingen....

Gedaan wat ik niet heb willen doen....

Schuld voelen waar ik geen schuld had....

Jaren later... 

Waar zijn nou de mensen zoals ik?

Ik begon wandelactiviteiten te organiseren. Ontmoette ontzettende leuke vrouwen  met allemaal een rugzak aan levensverhalen. Inspirerend, is het juiste woord. He, ik ga niet alleen door dit rare proces. Jullie ook. Wat leuk dat ik dit kan delen met vrouwen die ik voorheen helemaal nog niet kende, en wat hebben we veel gemeen. 

Nog steeds had ik niet echt aansluiting omdat de interesses variëren. Toen begon ik de boekenclub. Tot mijn grote verbazing, helemaal vol. 

Inmiddels ben ik maanden verder, heb ik een vrouwen community opgericht. Activiteiten georganiseerd. van jaren lang geen boeken gelezen te hebben, naar een stuk of 5 in een paar maanden. Tijdens het wandelen heb ik een vrouw ontmoet die mij zo erg gemotiveerd heeft dat ik deze website ben begonnen. Volgens haar woorden: Jij bent een vrouw die veel te vertellen heeft. Eindelijk ben ik aan het boek begonnen die ik al jaren wilde schrijven. Ik ben begonnen met schilderen. Allemaal dingen die ik als kind ook deed, maar verloren zijn gegaan.

Opeens drong het tot mij door. Ik kon geen verbinding vinden, omdat ik niet meer in verbinding stond met mijzelf.