De cyclus van het leven

Vanochtend was ik met een vriendin aan het praten. Veel mensen geven mij altijd het advies om psycholoog of coach te worden. Ik geloof dat ik dit al ben. Echter, je hoeft niet met al je talenten iets te doen. Ik ben van mening dat je zelf bepaald welk talent je wel en niet wilt gebruiken en ook hoe je dit talent gaat inzetten.

Vandaag was het dus weer zo ver. Weer iemand die er op aan drong. Diegene ging er vanuit dat ik deze website heb gemaakt om geld te verdienen. Beroemd te worden. Gepikeerd vroeg ik of diegene even kon stoppen, want ik werd niet begrepen. Ten eerste, zei ik, ik wil helemaal geen bedrijf starten. Ten tweede, zei ik, ik wil anoniem blijven. Ik wil niet gezien worden. Als dat gebeurt haal ik deze hele website uit de lucht. Ik heb de website voor mijzelf gemaakt. Om te schrijven. Ik hou daarvan. Vroeger schreef ik in een dagboek. Ook gedichten en liederen schrijven vond ik geweldig. Nu doe ik dit online. Want ja, Ik denk idd dat mensen er wat aan kunnen hebben. Wie die mensen zijn, weet ik niet. Waarschijnlijk wil ik dit ook helemaal niet weten. Maar ik schrijf hier vooral voor mijzelf.

Waarom wil ik dit niet?

Mensen helemaal niet beter willen worden. Mensen leven in cyclussen. Heel vaak zijn mensen al uit een situatie en hebben niet het besef dat ze het nu zelf relevant houden in hun leven. Ze blijven bij een gebeurtenis steken. Meestal onbewust en soms bewust. Onze brein is zo complex, dat zelfs therapie niet afdoende is. Je kan alle tools aangereikt krijgen, maar als jij ze niet accepteert, dan gebeurt er niks. 

Dan moet iemand eerst dat besef hebben en dit ook nog willen accepteren. Het is over. Je bent daar niet meer. Alles wat er daarna is gebeurt, heb je zelf in de hand gehad. Al jouw gedrag, acties. Alles. En daar gaat het meestal al mis. Dat je het in stand blijft houden. Dat doe je dan toch echt zelf- mensen die niet in staat zijn om in te zien dat hun gedrag voort komt uit een gebeurtenis, maar niet inzien dat ze dit gedrag zelf vertonen en dit ook kunnen veranderen of een situatie kunnen veranderen.  Dit kan uit zelfbescherming komen, onverwerkt verdriet, onverwerkt trauma. Dus dan moet je eerste de oorzaak zoeken waarom je dit doet. En als je het dan weet, verwerken. En daar gaat het ook heel vaak mis. Het is alsof mensen liever daar blijven. Maar dat is niet zo. Mensen vinden het moeilijk om zich aan te passen. Zichzelf te confronteren. Mensen blijven liever in het veilige- ook al is het nep. En dan elke keer hetzelfde cyclus herhalen. Ook als psycholoog of coach kan het voelen alsof je tegen een muur praat. Het ligt ook nooit aan een psycholoog of coach. Dat doen mensen heel vaak. Zeggen dat iets niet helpt. Nee, jij wilt jezelf niet helpen. Jij wilt daar blijven. Dat is jouw probleem. Je vind het prima daar.  Heel veel mensen komen hier niet eens uit. En dan gaat het alleen nog maar om de kwaliteit van leven. Soort van uitbehandeld. 

Ik denk dat ik in mijn vorige blog 'wij Nederlanders' het heb gehad over mijn cyclussen en hoeveel ik veranderd ben in 20 jaar. Dat het leven eigenlijk heel mooi is. Je kan alles laten sterven en weer tot leven komen. Als een ave fenix. Veel mensen hebben het lef niet om dood te gaan. Alles te laten sterven en weer opnieuw te beginnen, al je overtuigingen los te laten en je gedrag aan passen .Angst voor het onbekende. Het accepteren dat het oude niet meer werkt, maar dat het je nu juist beperkt in alles. Ooit echt ooit heeft iemand mij geprobeerd te vermoorden. Jaren geleden. Ik weet nog dat ik toen als tiener zei: "dood gaan is makkelijker, soms wens ik dat ik toen was dood gegaan. Want weer wakker worden en hiermee leven is moeilijker". Dus, daarom blijven mensen maar liever in het "bekende". Ze laten zich misschien voor even sterven, maar vallen dan weer terug naar het bekende. En het gekke is. Wat ik mij nu besef tijdens het schrijven. Dat de dood voor mij vrijheid betekend. Ik zie de dood als een oplossing bijna als een wens. Een oplossing tegen al mijn pijn. Mijn eerste reactie als er iets gebeurt in mijn leven is al meer dan 20 jaar; Ik kan beter dood gaan. Ik wil niet meer leven. Nog nooit een zelfmoordpoging gedaan. Maar ook ik heb cyclussen, ook ik heb oude overtuigingen. Vind het eigenlijk wonderbaarlijk dat ik mijzelf nog nooit van kant heb gemaakt. Want dit is echt altijd mijn eerste gedachten. Dus zelfs als ik mijzelf figuurlijk laat sterven en weer een nieuwe versie van mijzelf maak. Blijft mijn oude "wens" van dat ik liever dood was gegaan, nog steeds mijn eerste reactie. Dood gaan is beter dan blijven leven. Dit is mijn kerngedachte. En toch kies er dan voor om te vechten.

Zo moeilijk en complex is het leven dus. Als hulpverlener heb ik dit al vaker gezien. Eerst dacht ik niet geschikt te zijn als hulpverlener. Omdat ik zelf ook gewoon een patiënt ben. tegen mij werd toen gezegd; nee jij bent anders. Jij staat daar boven. Jij hebt meer inzichten. Niet om arrogant te zijn. Want geloof mij, ik wou dat iedereen dit had. Ik heb ook de overtuiging gehad dat iedereen dit had. En begreep ook nooit waarom mensen niet verder gingen met hun leven of blijven hangen.. Maar in een hulpverlenend beroep is het niet zoals wat je ziet in films. Dat je als een reddende engel mensen redt. Je kan anderen helemaal niet redden. Mensen moeten zichzelf redden. En het zijn maar weinig mensen die dit ook echt doen in mijn ervaring als hulpverlener. Daarom wil ik nooit meer terug. Dat plaatje wat jullie in je hoofd hebben of in films zien, bestaat helemaal niet. De realiteit is dat de meeste mensen nooit meer beter worden.

Wil graag afsluiten met de laatste woorden wat mijn vriendin en ik tegen elkaar zeiden: